همراه خاک اره ، تف می کنم طعمِ بیدار بودن را با سرفه ام در خواب ، حس می کنم دردِ نجّار بودن را از نردبان بودن ، بسیار غمگینم از آسمان بودن ، بسیار غمگینم تمرین کنم باید ، دیوار بودن را چون فوجِ ماهی ها ، در نفت میمیرم دریای آلوده ، دارد به آرامی کم می کند از من ، بسیار بودن را وقتی نمیمیرم ، هم دردسر سازم هم دست و پا گیرم اما به هر تقدیر ، باید تحمل کرد سَربار بودن را وقتی نمیمیرم ، هم دردسر سازم هم دست و پا گیرم اما به هر تقدیر ، باید تحمل کرد سَربار بودن را در سینه ام بم ها ، با کوهی از غم ها پیوسته لرزیدند پس دفنِ خود کردم ، همراه آدم ها جاندار بودن را روزی اگر زاغی ، روباه را بلعید جای تاسف نیست هیهات اگر روزی ، صابون بیاموزد مکّار بودن را بیرون تراویده است ، از گورِ من بهرام از کوزه ام خیام ، از مستی ام حافظ سر مشق میگیرد ، هوشیار بودن را وقتی نمیمیرم ، هم دردسر سازم هم دست و پا گیرم اما به هر تقدیر ، باید تحمل کرد سَربار بودن را وقتی نمیمیرم ، هم دردسر سازم هم دست و پا گیرم اما به هر تقدیر ، باید تحمل کر سَربار بودن را